Vrijdag een week geleden aten Jacqueline en ik bij Ro & Suz. Ro, zeer moe. Ad rem. Bewust en besloten om te genieten van zijn tijd. Een mooi ultiem beeld van onze Ro. Op de maandag erna deelde Suz het verdrietige bericht. Ro zou de videoboodschappen van zijn vrienden voor zijn verjaardag niet meer zien. Dat doet pijn. Een collectieve hommage aan Ro. Samen eren we de partner, de vriend, de scherpzinnige denker, de mensenrechtenactivist.
Ik zie Ro nog zitten op de bank, die bewuste vrijdag. Suz en Ro houden elkaar vaak even vast bij de hand. Een teder gebaar van verbinding. Ro aait de poes.
De poezen waren belangrijk in Ro’s leven. Tijdens een van de gezellige vriendendiners laat Ro laat ons de PoKra zien, de PoezenKrant. En ja, daar op blz. 2, een foto van Ro’s poes Ripley, spelend met de Pokra. Bijschrift: ‘Mine, all mine!’. Ro had de foto ingezonden naar zijn favoriete krant.
De kat, een symbool voor hem. Helaas, de 9 levens van een kat had hij niet. Maar hoe inspirerend was dat ene leven! Ik neem mee Ro’s zachtheid, kracht en snelheid. Zijn energie, zijn verbinding met zichzelf, de idealen waar hij in geloofde, zijn intieme verbondenheid met Suz. Hij kon het gelijk van de ander erkennen. Maar… in de confrontatie met onrecht en uitsluiting, was hij niet poeslief meer, maar een furieuze tijgerkat.
Samen met Suz, zag Ro het als hun opdracht om racisme, discriminatie en antisemitisme te bestrijden. Onze levendige stichting Magenta tuimelde soms, door allerlei perikelen, als een gevallen kat van 9 hoog naar beneden, maar het lukte keer op keer, om in haar val haar lijf zo te draaien dat het ongeschonden landde, omdat Ro en Suz zich volledig overgaven aan hun overtuiging.
Zij vertrouwden erop dat alles op zijn pootjes terecht zou komen. Dat de uitkomst positief is, welke les je ook mag leren. Dat zie je aan de levende erfenis van Ro, de impact die Suz en Ro hebben in het hedendaags internationaal antiracisme wezen.
Lieve Ro, ik zal je missen: het samen delen van onze passie voor Fantasy en Science Fiction. Samen praten over mensenrechten in stripboeken. In 2010 gaf je me « The Grand Mosque of Paris: A Story of How Muslims Rescued Jews During the Holocaust », een stripboek waarvan je twee exemplaren had, zodat jullie er altijd 1 cadeau konden doen. Dat staat voor jouw generositeit.
Ro, ik zal je missen:
Sámen in antiracisme actie in de trein, op de boot, of in het vliegtuig. Sámen een steen in de vijver gooien, met alle aangiftes, artikelen, opinies (1).
Ro, ik zal je missen:
Jouw kennis, jouw speeches met scherpe ironie en humor. Jouw lach. Ons samenzijn.
De laatste maanden las Ro De Kleine Prins van Saint-Exupery. We praatten over het boek dat zich afspeelt in mijn Sahara, waar ik vandaan kom. Over vrienden eren met de metafoor van de sterren.
Ro leeft nu in de sterren. Ro is onze Kleine Prins die tegen ons zegt: “Jij zult sterren hebben zoals niemand ze heeft. Omdat ik op één ervan woon, omdat ik op één ervan lach, zal het voor jou, als je ’s nachts naar de hemel kijkt, net zijn of alle sterren lachen!”
Lieve Ro, Moge jouw mooie Ziel gebundeld worden in de bundel van het Eeuwig Licht van de sterren.
(1) Op 16 augustus 1995, aan het begin van de internet-tijd in Nederland, verscheen op de voorpagina van de Volkskrant, het artikel ‘Justitie stelt onderzoek in naar mogelijk racisme op internet‘ van Francisco van Jole.
Ronald Eissens, vanuit de stichting Magenta, en ik, vanuit de stichting Nederland Bekent Kleur, we hadden aangifte gedaan van racisme van gebruikers van De Digitale Stad, een initiatief vanuit De Balie in Amsterdam. Eén van hun had op 20 juli 1995 een bijdrage afgesloten met de tekst van het nazi Horst Wessel-lied. De Digitale Stad had geweigerd gehoor te geven aan het verzoek van onze stichtingen Magenta en Nederland Bekent Kleur om de omstreden bijdragen te verwijderen. Dit was de eerste keer dat de vrijheid van meningsuiting op Internet onderwerp was van justitieel onderzoek.
Hierop volgde de opening op 21 maart 1997 van onze Meldpunt Discriminatie Internet door minister Dijkstal… in De Balie!
Onze artikel ‘Het Bruine randje van het Internet‘ uit 1998, verschenen in het bulletin van het Landelijk Bureau Racismebestrijding, gaf een internationaal overzicht over de mogelijkheid dat internet biedt tot snelle, wereldwijde verspreiding van ‘schadelijke en illegale inhoud’, de toegankelijkheid daarvan voor breed publiek, terwijl de verspreiders lastig zijn op te sporen.
Op 3 november 2000 (5 Chesjwan 5761) publiceerden we, Ronad en ik, in het Nieuw Israëlitisch Weekblad NIW het paginagroot artikel ‘Het is een incident meneer…’ over de houding van het antiracisme wezen in Nederland t.a.v. antisemitisme. Quote: « Het is verbijsterend dat de activisten die zo graag pronken op anti-racisme-beurzen en bij debatten en manifestaties, hun mond dicht houden, nu er joden bedreigd worden »
In de Volkskrant van 25 september 2001 publiceerden we de opinie ‘Antisemitisme, Islamophobie het is allemaal één potnat‘, een verkorte versie van het artikel ‘In naam van het ideaal’ over incidenten van Jodenhaat die aan de orde van de dag waren geweest in Durban, Zuid-Africa, onder deelnemers van het NGO Forum van de World Conference Against Racism (WCAR 2001). We waren Ronald, Suzette en ik, samen met een team, aanwezig als reporters van het Internet Centre Anti Racism Europe (ICARE).
Lees ook hier het In Memoriam Ronald Eissens van Cyriel Triesscheijn op de site van RADAR/ Art.1.
Categorieën:Vrienden
Mellouki 
Plaats een reactie